Van lekker huil kom lekker lag. Of so iets.

6 Julie 2009

Ná ons rampspoedige trippie was ek regtig depressed.  Amper soos ‘n soldaat wat verslaan en verneder van die slagveld afgekom het.  In daardie tyd kry ek ‘n e-mail van ‘my plantman’, Conrad.  Hy was baie besorg oor die feit dat hy nie by my ‘protected’ blog kon inkom nie, en ek stuur toe sommer ‘n kortaf briefie terug met net die hooftrekke van wat gebeur het.  Dit was nie genoeg vir hom nie!  Kort daarna kry ek nóg ‘n e-mail van hom waarin hy mooi vra dat ek hom alles vertel.  Gelukkig was ek toe amper uit my gemoedsbek%kking, en het ek hom  die hele storie vertel.  En terwyl ek  tik, kom ek agter dat ek so by myselwers lag.  Lag vir ons stupidgeit.  Lag oor die hele verloop van sake, al was dit tóé alles behalwe snaaks!    

Om die hele petalje mooi te verstaan, moet mens ‘n kaart van Angola onder oë hê.  Ons het unfinished business in Menongue gehad.  Menongue is die hoofstad van Cuando Cubango, ‘n provinsie in die suide.  (Suid-ooste?)  Dit was eintlik ‘n helse draai wat ons moes ry, want EINTLIK wou ons…ahem…moenie lag nie…Ondjiva toe gaan.  Tussen Ondjiva en Xangongo is  die grootste kremetart in Afrika, die laaste ding wat ek nog in Angola wil, moet sien.  En Ondjiva is in Cunene, die provinsie langs Cuando Cubango.

Die swart strepie is hoe ons EINTLIK moes ry.  Die blou kruisie is waar ons (om en by) opgeëindig het.  

Ons het ons dinge gedoen in Menongue, en dit was so 16:00 toe ons uiteindelik klaar is.  Toe begin ek en my man stry.  Ons vreeslik moderne kaart het ‘n k%k paadjie van Menongue na Ondjiva gewys.  My beloved wou hom vat.  Ek was nie só lus vir avontuur nie, en wou dat ons weer op ons pad terug ry na Lubango, en vandaar na Ondjiva.  Toegegee, dit sou ons seker twee dagreise geneem het, en ek was ook nie besonder lus daarvoor nie.  Op die ou einde vat ons toe die paadjie die onbekende in.

Aanvanklik ‘n teerpad met baie desvios, maar nie te sleg nie.  Dit word donker, en dit word KOUD.  Moenie my al die tegniese detail vra nie, maar Fortyfour het ‘n geneigdheid tot oorverhitting gehad.  Om die probleem op te los, is die radiator ge-’bypass’.  Met die gevolg dat die heater nie gewerk het nie.  As mens nie die aircon aansit nie, wasem die ruite toe en is dit onmoontlik om iets te sien.  Sit mens hom aan, vries jy jou gat af binne sekondes.  So ry ons toe: aircon aan, aircon af.  Maar dit bly vriesend koud!

Ter verdediging moet ek net noem dat daar nêrens enige naambordjies is nie.  Ons was darem beïndruk met ons nice kaart wat ‘n vurk in die pad aangedui het, en sowaar! daar kry ons ‘n vurk.  Weliswaar twee plaaspaadjies, maar ‘n vurk nietemin.  En volgens die kaart moes ons oor ‘n rivier gaan, en ons hét.  Ek vermoed dis ná die brug waar ons in ‘n verkeerde rigting geneuk het.  Daar was ook geen ordentlike dorpe nie; net villages in donker gehul met vuurtjies wat hier en daar brand.

Dit was ‘n vreemde aand.  Die paadjie was smal met gras wat hoog daarlangs gegroei het.  Baie wrakke langs die pad. Ons badkamerverlate het ons in die middel van die pad gedoen – elke kilometer of so het ons landmyn-waarskuwings gesien.  My nerwe was op.  Ek was koud. Ek was ook nie meer vriendelik nie.  Net na middernag het ek my arme man iets toegesnou, en het hy styf teen die pad afgetrek sodat ons kon slaap.  Die enigste probleem:  ons slaapsakke en warm klere was agter, diep weggepak.  Nie een van ons was lus om in daardie vriesende koue bakkie af te pak nie.  Tweede beste opsie:  kry die handdoeke uit en maak toe sover ons daarmee kan toemaak.  O, bittere nag!

Pieter het gelukkig deur dit alles geslaap.  Ma’s pak mos vir hul kinders in vir die wis en die onwis.  Hy het warm klere en twee komberse gehad.  Ek het hom só beny!  Vyf-uur die volgende oggend, steeds pikdonker, word ons wakker van ‘n ghong wat geslaan word.  Ons het onwetend langs ‘n village gestop, en dit was seker hul wake-up call.  Ons kon nie veel doen behalwe om maar verder te ry nie.

Jagter met sy tuisgemaakte boog en pyle

Soos die son opgekom het, was dit regtig pragtig.  Pragtig genoeg dat ek my man laat stop het en hom die koue ingestuur het om foto’s te neem!   Die locals het ook vroeg-vroeg begin verskyn.  Vreeslike vriendelike mense.  Aanvanklik het ons gewaai, maar toe kom ons agter dat hulle begin waai nog voor ons ‘n hand kon lig.  Van toe af was dit amper ‘n speletjie:  as ons hulle in die pad gewaar, het ons nie gewaai voor hulle nie eerste gewaai het nie.  Hulle het elke keer gewaai.  (Nou dink ons hulle wou ons vertel ons ry nou in ons maai in!)

My man ook musiek by iemand gekry het, en op ‘n kol luister ons na Troepie Doepie en Silwermaan en Daar’s ‘n man op die grens.  Was baie weird gewees.  Cuando Cubango en Cunene is die meeste deur die oorlog ge-affekteer.  Wonder hoeveel van ons soldate daar was, en daar ry ons en luister na die musiek wat Tannie Esmè vir die troepies gespeel het.

Rondom 10h00 het ons op ‘n kort desvio afgetrek en gou instant noodles verorber.  Pieter wou met geweld grassies pluk in die veld, en ek het amper ‘n hartaanval gekry elke keer as ek sien hy mik na die gevaarlike deel,  af van die pad.  So, dit was net eet, tande borsel, en weer waai.  Die natuurskoon was ongelooflik, maar…daar was geen kremetarte nie.  Volgens ons berekenings moes Ondjiva nie meer ver gewees het nie, en dit was bietjie snaaks dat ons na die grootste kremetart in Afrika kom soek in ‘n area waar daar boggerol kremetarte is!

‘n Uur later ry ons ‘n plekkie binne met straatligte en ordentlike geboue…en ons wonder hardop of dít nou Ondjiva is?  ‘n Groot skok het op ons gewag.  Dit was ‘n grenspossie.  Piepklein, dit word nie eens op ons vreeslike volledige! moderne! kaart aangedui nie.  Katuitwi.  Skynbaar is die meeste inwoners amptenare wat by die grenspos werk.  Ons help hulle met een se Pajero wat nie wil vat nie, en ons vra of daar nie ‘n pad vandaar is na Ondjiva nie.  Nee, daar is nie!  Maar!  Ons kan deur die grenspos gaan, Namibië toe, en dan by Oshikango weer Angola binnegaan. Uhm.  Let wel, dis die officials wat daar werk, wat ons van die raad voorsien.  Ons stry hulle op.  Ek en Pieter het net gewone visitors visas, my man het ‘n werkspermit en kan in en uit gaan soos hy wil.  Nee, verseker hulle ons.  Ek en Pieter mag vir 72 uur uitgaan om by Oshikango in te kom.  Nou hoekom sal ons hulle nie glo nie?  So, daar is ons deur die grens Namibië toe.

Namibië.  Met spotters sal daar gespot word.  Dís wat met my gebeur het.  Toe ek in SA opsoek na musiek was, het ek op die Suidweslied afgekom.  My man is ‘n ou Suidwester, en vir die grap het ek dit ook afgelaai.  Eish.  Plaas het ek my ligsinnigheid vir iets anders gelos.

Ek was verheug om uiteindelik in Namibië te kom.  By die grenspos was hulle vriendelik, en ek was so beïndruk om swart mense gemaklik in Afrikaans te hoor praat.  Ek en my man het al begin planne maak oor hoe ons in die toekoms langnaweke sommer oor die grens sal glip en bietjie in Namibië kom kuier.  Ons het oppad na Oshikango die eerste van vele “Veterinary Check Points” gekry.  Ek het nie ‘n idee wat dit behels nie, maar die ou was baie gewillig om te pose vir ‘n foto.  Die polisieman ook, maar nie voor ons hom R10 vir sy moeite gegee het nie.

Ons het Oshikango voor toemaaktyd, 17h00, gekry.  Ai tog.  Ons opgewondenheid.  Die ene smiles en grappies.  Die Namibiërs het nie pyne met ons gehad nie, en het ons paspoorte gestamp.  Toe na die Angolese kant….

‘n Afrikaan met integriteit is ‘n pyn innie gat.

Ek en Pieter mag onder GEEN omstandighede weer Angola binnegaan nie.  Ons het net ’single entry’ visas. Mooipraat het nie gehelp nie.  Trane het nie gehelp nie.  ‘n Bribe het nie gehelp nie.  Baklei het nie gehelp nie.  Ons moes is ons spore terugdraai Namibië toe en hulle ‘exit’-stamps laat kanselleer.  Teen daardie tyd was hulle egter toe, en ons moes êrens, daar naby, oornag en die volgende dag terugkom.  Ons was flou.  Platgeslaan.  Moeg.  Depressief.  Moedeloos.  En ons het nie geweet wáár ons kon kamp vir die nag nie.  Kamp moes ons.  Ons het ‘n dag gelede laas gewas en skoon klere aangetrek.  Die plek is ook effe meer beskaafd as Angola, en ons het nie geweet wat aanvaarbaar/toelaatbaar is, en wat nie.  Na ons ‘n ent op ons pad teruggery het, gewaar ons ‘n klompie hutte langs ‘n oop stuk grond.  Goed gatvol teen daardie tyd, spring ek uit die bakkie en gaan vra die hoofman of ons daar kan oornag.  Genadiglik gee hy toestemming.  Genadiglik gebeur niks met ons daardie nag nie.  Ons het selfs twee wagte gehad wat die plek ‘opgepas’ het.  Ons het vuur aangesteek vir ‘n braai, maar toe die kole net lekker warm is, besluit ons dat ons tog nie honger is nie.  Los toe die twee wagte by die vuurtjie en gaan klim in ons slaapsakke.

Die volgende oggend het ons ‘n game plan gehad.  Ons sou ons exit-stamps laat kanselleer op Oshikango, en dan terugry Katuitwi toe.  Daar sou ons ‘n beter kans gehad het om weer Angola binne te gaan.  Dis hulle wat ons after all die verkeerde inligting gegee het.

In Oshikango stop my man gou om by ‘n bank in te hol, gelukkig met sy paspoort by hom.  Die volgende oomblik ruk ‘n man my deur oop en begin warra-warra oor iets aan die bakkie wat glo nie reg is nie.  My hare rys onmiddellik, en ek klap die deur toe.  Met die terugsit, besef ek dadelik dat die sak met ons paspoorte, geld en twee telefone, weg is. Iemand moes my man se deur oopgemaak het en die sak gegryp het.  Tot vandag toe kan ek dit nie glo nie.  Dit het alles binne sekondes gebeur.  Ek het niks gehoor nie.  Pieter het niks gesien nie.  ‘n Goed ge-oliede operasie.

Die res is ou nuus.  Ons moes noodgedwonge Windhoek toe ry sodat ek en Pieter vir noodpaspoorte kon aansoek doen.  Sonder ‘n sent op ons naam.  My man het nog diesel agterop gehad, en ons sou daarmee Windhoek kon haal.  Amper op Otavi,  bel my neef my.  My ma het hom van ons penarie vertel.  Hy bied geld aan, en blyplek.  Sy broer se seun bly nog in Windhoek.  Ek het jare laas met hom gepraat, en voel te sleg om van sy aanbod gebruik te maak.  Verseker hom ons is heeltemal oukei vir die oomblik.  Terwyl ek met hom praat, trek my man af toe ons net deur Ontavi is,  en begin diesel ingooi.  Toe hy Fortyfour weer wil start, gee ons ou wit perd net een groot sluk en vrek ‘n groot vrekte.  My man sak gatvol terug in sy sitplek en sê:  Fok! Ek word yskoud en kyk hom grootoog aan.  Ek het so pas water in die tenk gegooi!

Nee, ek was nie kwaad nie.  Ek het ook nie gehuil nie.  Was lankal verby daardie stadiums.  Boonop was my man so moedeloos en kwaad vir homself.  Toe slaap ons maar.  Gelukkig nou  met slaapsakke.  Dinge klink altyd so sleg, maar mens kry baie genade.  Die Total-garage was binne loopafstand.  ‘n Vriend in Suid-Afrika het geld na hulle rekening oorgeplaas sodat ons kon volmaak met diesel.  Nadat twee mechanics eers die bakkie kom bloei het en skoon filters opgesit het.  Teen middagete is ons uiteindelik weg uit Otavi.

Ons was nie ver van Windhoek af nie, toe ek besef ons het nog nooit na die blessitse Suidweslied geluister nie.  Toe gaan soek ek hom.  Song 432 in ons versameling.  Ons het hom sommer klomp kere na mekaar geluister.  Soms hóú ek daarvan om self sout in my wonde te vryf.  

Die #$%$^& boom

25 Junie 2009

Vir twee dae dreig ek om die blare in die tuin op te hark.  Hark is seker nie die regte term nie.  Die tuin bestaan hoofsaaklik uit ‘pebbles’ met twee beddinkies – as mens dit so kan noem!  Klippies kan jy nie hark nie.  Ek moet op my se kniegies die blare met die hand opskraap.  Gelukkig is dit nie ‘n groot area nie, maar dis groot genoeg om my ‘n hele paar uur besig te hou.  Die boom wat die ergernis veroorsaak, is op die buurman se erf, maar ek sweer die blare val alles aan my kant af.

Gister en vandag was heerlike sonnige dae.  Die res van die land kla oor die koue, maar ons loop nog  met T-shirts en kortbroeke rond.  Sommer nog vanmiddag was ek baie grootbek op Facebook oor ons lekker weer. In elk geval, met die sonnigheid vanoggend, begin ek die tuintjie tackle.  Tussen die klippies word elke droë blaartjie uitgewriemel.  Ek trap versigtig in die beddinkies in en raap die blare tussen die plante ook bymekaar.  (Nee, Nelba, mulch klink na ‘n goeie idee, maar dit lyk net te onnet.  Boonop waai die blare later stoep toe – watnie ‘n mulch nodig het nie!)   

Toe ek uiteindelik klaar is, sien ek dat daar alreeds weer ‘n paar ‘nuwe’  blare rondlê.  Tel dit ook maar op, en gaan gooi die sakke weg.  Gaan sak agterna in ‘n warm bad, baie tevrede met my dagtaak.

Vanaand het ‘n stukkie van die land se koue weer ons uiteindelik ingehaal.  Nie juis vriesend nie, maar…die !#$%^%$% wind waai woes.  En ja, toe ek nou-nou uitloer, lyk my tuin weer presies nes vanoggend.

Why, oh why??!   

Beskermd: Boelie

Die inhoud word beskerm met ‘n wagwoord. Sleutel jou wagwoord hier onder in om die inhoud te kan sien.

Wagwoord:

Blou-ape

16 April 2009

Dìs wat ons is.  ‘n Donnerse klomp blou-ape.

Ek is al so siek en sat vir politiek, maar…

Die blou-ape trek weer by ons kompleks in.  Ek gaan soek op Google – met die hoop dat daar iets is wat die pestilensies kan verdryf.

Onder “blou-aap” kry ek  boerevryheiddotcodotza, boerestaatpartydotcodotza, bravolanddotcodotza…

“Die Boerevolk sal weer opstaan”

Great.

Moet net nie in Afrikaans op Google soek nie.  Nie na blou-ape nie, in elk geval.

Het van Verlangenkraal

6 April 2009

Wat ‘n bleddie rollercoaster was ek nie op sedert Vrydag nie!

Die dag het so goed begin. Ek het vroegoggend uitgestap en wou soos Heidi in Alpe hier rondhol. Die kroeg het my in ‘n greep beetgehad; ek het skaars uitgekom gedurende die dag. Jy weet mos, ‘werk’ tot 2, 3 uur in die oggend, slaap dan lekker laat. As ek dan uiteindelik wakker geword het, moes ek die boeke doen en voorraad aanvul. En teen daai tyd het die mans van die werk afgekom en moes ek weer oopsluit.

So, Vrydagoggend het ek sommer eers gaan staan en die warm son opgesoak. I love it! Dan vergeet ek om te worry oor my bruin neus – pure lekkerte. Groot Dirk het vir my sewe blombakke gebring en mooi gevra ek moet ietsie vir hom daarin plant. Ek was heel geesdriftig oor die storie. Het rondgeloop en begin kyk wat ek vir hom kan insit. En toe val die souffle plat…

Ek was besig om in my rotstuin bossies uit te trek en sommer net te kyk hoe dit nog met alles gaan. Ek meen darem, ek het hulle 3 weke laas behoorlik bekyk. En daar, langs die Cyphostemma, sien ek ‘n oop kolletjie. Dit het nie dadelik geregistreer nie, maar boeta! toe ek besef wat gebeur het, was ek platgeslaan. My klein aalwyntjie van Namibe is gesteel! Ek het die tuinboys geroep, maar hulle het niks gesien nie. Ek kan hulle ook nie kwalik neem nie, die plek is deesdae ‘n miernes van bouers en vreemdes wat hier in en uit gaan. Toe begin die trane rol. Arme Miguel en Paulo het heel verbouereerd daar rondgestaan en probeer troos, maar dit was net te erg vir my. Ek het toe maar ingegaan, koffie gaan maak, ‘n siggie aangesteek en by my agterdeur se trappie verder gaan ween. (Ja, ek besef dit meer as enigiemand anders: my laaste varkie het die hok verlaat.) Toe Geliefde lunchtyd by die huis kom, vind hy my in ‘n halwe beswyming op die bank, ogies bloedrooi gehuil. Ten minste weet die arme ding nou al dat met runderpestyd van die maand, hy simpatie en liefde vryelik moet uitdeel.

Die rekenaar moes Vrydag ook af na die IT-mannetjie toe.  Ek het sooo uitgesien daarna om die tandem-stories te gaan lees en kon nie wag vir die ding om terug te kom nie.  En ja, so waar as wat para ‘n manel dra, daar kry ek die nuus:  die hele Angola se internet is af.  Nou dink ek dis ‘n bogstorie.  Bruno het intussen vertel dat die Chinese, wat aan’t boue is by die fabriek, ‘n donnerse badkamer voor die skottel gaan bou het.  Hier fix mens net probleme.  Niemand probeer dit voorkom nie.  Ek vreet sommer my polse af. Om die kersie op die koek te sit, was die selfoonnetwerk ook af – ‘n hele 24 uur.  My liefste geliefde het Saterdag toe maar Luanda toe gery en vir my ‘n 3G kaart gaan koop.  Die ding is bloomin’ stadig, maar ten minste is daar darem ietsie.  En hy vreet geld dat dit nie snaaks is nie.  So, hierdie is my eerste – en laaste – posting tot die internet weer aan die gang is.  (Ek kan maar net hoop die baas se vrou mis internet net so baie.  Anders gaan dit dalk nie prioriteit wees nie.)

En so sukkel ek sedert gister op hierdie smart klein foontjie.  Vanaand toe besluit ek:  genoeg is genoeg.  Dis tyd dat tegnologie vir ons begin werk.  En dit doen, hoor!  Ek weet nie presies hoe nie, maar dit doen.  Ek het nou internet op die rekenaar via die selfoon.  Bitter stadig.  Soos ek nou hier tik, het die ‘New Post’ bladsy nog nie heeltemal oopgegaan nie. Dus, as ek nie mails antwoord/nie comment nie/alles en almal ignoreer op Facebook, moenie geaffronteer voel nie. Versukkelde Het veg hard om bo haar omstandighede uit te styg…maar die 17e is sy terug in die beskawing!

Brullend

2 Junie 2008

Ek gaan nou dalk die rede wees hoekom my man summier gefire gaan word. Op die oomblik gee ek nie om nie, maar oor ‘n dag gaan ek hierdie possie dalk bitter berou.  Soos reeds genoem, nou gee ek nie ‘n duit om nie. Nou wens ek dat een van die grootkoppe van…durf ek dit noem…CCBL,  hier lees. En verstik.  En kwaad word.  En ‘n tantrum gooi.  Want dis wat ek vandag gedoen het.

Vir die afgelope jaar word daar speletjies gespeel met die salarisinbetalings.  Dan word dit die 22ste inbetaal, dan die 10e (van die ‘nuwe’ maand).  Of enige datum tussen-in.  Verlede maand is ons belowe dat die bank in Angola sy ducks nou in ‘n ry het, en dat die salarisse die 22ste van elke maand inbetaal sou word.  Wat beteken dat ons dit teen die 25ste – 26ste in Suid-Afrika sal hê.

Wel, dis vandag 1 Junie, en die geld is NIE inbetaal nie.  Vandag is (weereens) ‘n publieke vakansiedag in Angola, dus moet ons wag tot more voordat enigiemand lig op die situasie kan werp.  Sedert verlede Maandag bel ek die lyne warm, en die belofte was Woensdag of Donderdag het ons geld.  Natuurlik het daardie dae gekom en gegaan, en daar was geen geld in sig nie.  Vrydag, toe tot die mans daarbo begin worry, was dit te laat. Die kokkedoor wat met die salarisse werk, was in Suid-Afrika vir ‘n konferensie.  Nou, my hoop is dat hy iets op die verdomde konferensie geleer het.  Soos, hoe om sy werk te doen. Ordentlik te doen.

Ek het vandag my arme man verskree EN my selfoon teen die muur stukkend gegooi. Ek het gewens ek kon die foon teen sy kop stukkend gooi.  En eintlik is niks sy skuld nie.  Ek is net gefrustreerd omdat hy die naweek kon weggaan, kreef eet en in ‘n hotel gaan slaap.  Dit, terwyl ons hier net kan asem haal.  Te bang om ‘n sent te veel uit te gee, ingeval ons nog twee weke moet wag voor die salarisse inbetaal word.

Swak. Swak. Vir ‘n groot, internasionale maatskappy om nie eens die basics reg te kan doen nie. Shame on you.